سبد سفارش شما خالی است!

کتاب حاضر، به موضوع فلسفه در سینما و چگونگی نمایان شدن فلسفه به‌واسطه این هنر می‌پردازد. مؤلف بیان می‌دارد که «افلاطون» با نشان دادن «افسانه غار»، بی‌آنکه خود بداند ارتباطی میان سینما و فلسفه به دست می‌دهد که «گدار» آن را به شکلی آمرانه بیان می‌کند. بااین‌حال سینماگر تصاویر و صداهایی کاملاً مادی می‌سازد، درحالی‌که فیلسوف از مفاهیمی ناپیدا و انتزاعی استفاده می‌کند. زمانی که سینما در اواخر قرن نوزده متولد می‌شود آن را به‌عنوان سرگرمی‌ای عامیانه در نظر می‌گیرند و فلاسفه هرگز به آن توجهی نشان نمی‌دهند. اما امروزه سینما و فلسفه به آشتی رسیده‌اند.