سبد سفارش شما خالی است!

دوران سازندگی در نظام جمهوری اسلامی ایران (1368-1376) یکی از دوره‌های مهم در تاریخ جمهوری اسلامی است. در این مقطع تاریخی، مسئولان سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران با اتخاذ رویکرد عمل‌گرایی به تعاملی سازنده با جهان خارج، در عین پایبندی به مبانی اصول‌گرایی اسلامی اقدام کردند. ضرورت‌های ناشی از جنگ و به طور کلی اوضاع داخلی، که ایران را به اتخاذ سیاست‌های همکاری‌جویانه با سایر کشورها ترغیب می‌کرد، با تحولات گسترده در عرصة نظام بین‌الملل همزمان بود. استراتژی چندجانبه‌گرایی، که برآمده از عمل‌گرایی دولت سازندگی بود، به گسترش روابط در سطوح کشورهای همسایه، منطقه‌ای و بین‌المللی انجامید. کتاب حاضر به موضوع سیاست‌ خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوران سازندگی اختصاص دارد و طی آن نگارنده به مبانی تاریخی و مذهبی منجر به تشکیل جهت‌گیری سیاست خارجی، اصول سیاست خارجی جمهوری اسلامی و شناخت ساختار تصمیم‌گیری در این نظام در قالب نهادهای رسمی و غیررسمی پرداخته است. تاثیر محیط داخلی و بین‌المللی بر جهت‌گیری سیاست خارجی دوران سازندگی و بررسی تحولات روابط خارجی ایران با جهان در دوران سازندگی از دیگر موضوعات کتاب است.