سبد سفارش شما خالی است!

نگارنده در این پژوهش کوشیده تا با بهره‌گیری از دو نظریه‌ی جامعه‌شناختی کارکردگرایی و مبادله، وضعیت مشارکت سیاسی در ایران را پس از پیروزی انقلاب اسلامی، بررسی کند. نگارنده با اشاره به این مشارکت سیاسی، تنها شرکت پرشور در انتخابات و در زمان برگزاری آن نیست، بلکه امری است مستمر، ساری و جاری در زمان و مکان، توجه به دو عنصر "مسئولیت‌پذیری" و "آگاهی" را از جانب مردم و حکومت، امری مفید برای مشارکت سیاسی می‌داند و تصریح می‌کند. "به جهت ماهیت و ساختار اسلامی و مردمی حکومت و اعتقاد و توجه عمیق به آرای مردم و نقش اصلی آنان در اداره‌ی جامعه، میزان آگاهی و مسئولیت‌پذیری مردم، رشد قابل توجهی داشته است، اما آن‌چه با این رشد هم‌آهنگ نبوده است، از طرف مقابل یعنی حکومت‌کنندگان است. به عبارت دیگر، مرور عوامل موثر بر مشارکت سیاسی پس از انقلاب اسلامی، عدم توازنی را میان میزان آگاهی و مسئولیت‌پذیری مردم و حکومت‌کنندگان نشان می‌دهد. بنابراین می‌توان گفت حکومت‌کنندگان، تا حدود عقب‌تر از مردم حرکت کرده‌اند و باید برای به جریان انداختن مشارکت سیاسی مطلوب‌تر تلاش کنند، در غیر این صورت شاهد رکود نسبی در زمینه‌ی مشارکت سیاسی خواهیم بود".