سبد سفارش شما خالی است!

نگارنده در کتاب حاضر به تبیین تاریخ آموزش و پرورش ایران از دوره‌ی باستان تا عصر حاضر پرداخته است. وی تاریخ آموزش و پرورش را بر حسب محتوای تغییرات فرهنگی و فلسفی در ایران، به سه دوره‌ی بزرگ ایران باستان یا دوره‌ی کهن، دوره‌ی اسلامی یا دوره‌ی میانه، و دوره‌ی تجدد (از قاجاریه به بعد) تقسیم‌بندی کرده است. در دوران باستانی ایران، آموزش عمدتا غیر رسمی بود و بیش‌تر جنبه‌ی دینی و عملی داشت و در مواردی مدارس رسمی در دوره‌ی هخامنشی و ساسانی، به تعلیم اشراف‌زادگان اختصاص داشت. در دوره‌ی میانه (اسلامی)، محتوا و روش آموزش بر آموزه‌های اسلامی مبتنی گردید، هرچند به تدریج آموزه‌های کهن نیز در اندیشه‌ی مولفان و آموزش‌دهندگان راه‌ یافت و از آموزه‌های یونانی و غیره نیز استفاده شد. در این دوره، آموزش جنبه‌ای عمومی یافته و موانع آموزشی دوره‌ی باستان برای عامه از بین رفت. در دوره‌ی سوم یا دوره‌ی تجددطلبی تحت تاثیر فرهنگ مغرب‌زمین، روش و محتوای آموزش با حفظ ماهیت اسلامی، به علوم جدید گرایش یافت.