سبد سفارش شما خالی است!

این مجموعه دربرگیرنده‌ی سخنانی است از اولین راهبان عزلت‌نشین مسیحی ساکن در صحراهای مصر، فلسطین، عربستان و ایران در قرن چهارم میلادی. به تصریح نگارنده: "آیا صحرانشین معمولا راهب بزرگ یا پیر خوانده می‌شوند. راهب بزرگ در آن زمان، هر راهب یا عزلت‌گزینی بود که سال‌ها در صحرا آزموده شده و خود را بنده‌ی خدا نشان داده بود. همراه با اینان، یا در کنارشان برادران اهل سیروسلوک و مبتدیان، زندگی می‌کردند، اما گاه و بیگاه، برای ارشاد شدن به پیری که در آن حوالی می‌زیست، متوسل می‌شدند. بیشتر شخصیت‌هایی که در این سخنان و داستان‌ها معرفی شده‌اند، مردانی‌اند که در راه طهارت قلب‌اند نه مردانی که کاملا به مقصد رسیده باشند. آباء صحرانشین که از کلمنت و اریگن و سنت نو افلاطونی الهام می‌گرفتند، گاهی مطمئن بودند که می‌توانند از همه‌ی شهوات فراتر بروند و تحت تاثیر غضب، شهوت، عجب و سایر رذایل قرار نگیرند، اما در این سخنان، چندان چیزی نمی‌یابیم که مشوق کسانی باشد که باور داشتند که کمال مسیحی امری از سنخ خونسردی است". برای نمونه: "راهب بزرگ پاستور گفت: هر ابتلایی که به تو رسد با خاموشی بر آن غلبه خواهی کرد".