سبد سفارش شما خالی است!

در کوهستان سردسیر دیلم، بهار دیررس است. اردیبهشت آغاز موسم بهار دیلم است که در تقویم کهن دیلمی سیاماه نام دارد. در یکی از شعرهای دیلمی دخترکی نوجوان که هنوز جامة کودکی را به دور نینداخته است از مادر یا خواهر و دوست بزرگ‌تر خود نشانة درست بهار را از روی شکفتن گل‌های نامدار بیابانی می‌پرسد، تا بداند پس از زمستان سرد، سربرآوردن کدام‌یک از گل‌های بیابانی فرا رسیدن بهار را مژده می‌دهد و دلش را شاد می‌سازد. کتاب حاضر با مقاله‌ای دربارة بررسی ترانه‌ای 12 گل از گل‌های شناخته‌شدة دیلم آغاز می‌شود. دیگر بخش‌های کتاب عبارت‌ است از: گوشه‌ای از ادبیات و لغات طبری ـ دیلمی؛ چند واژة کهن و ایرانی برای صیفی‌کاری و کشت و توسعة نباتات جالیزی؛ داستانی از اسکندر و دارا در دو شهر کهن طبری و دیلمی؛ کشف معناهای یک دو بیتی دیلمی ـ طبری در قابوس‌نامه با یازده مثل دیلمی؛ نمونه‌هایی از افروختن آتش نوروزی در قدیم؛ نمونه‌های چندی از پیشینة قربانی در عقاید قدیم هند و ایرانی و...