سبد سفارش شما خالی است!

از ابتدای نیمه‌ی دوم قرن اول هجری که خلافت اسلامی به طور آشکار با پیرایه‌های سلطنت آمیخته شد و امامت اسلامی به خلافت تبدیل شد، اهل بیت (ع) مبارزه‌ی سیاسی خویش را با هدف تبیین و تفسیر واقعی دین، تشکیل حکومت علوی و تاسیس نظام عادلانه‌ی اسلامی آغاز کردند. از زمان امام حسین (ع) و واقعه‌ی کربلا تا دوران ولایت‌عهدی امام رضا (ع)، جریان وابسته به امامان اهل بیت (ع) ـ شیعیان ـ همواره بزرگ‌ترین و خطرناک‌ترین دشمن خلافت به شمار می‌آمد. وقتی مامون به سال 198 هجری به خلافت رسید، یکی از اولین تدابیرش حل مساله‌ی علویان و مبارزات آنان بود. او می‌دید که حشمت و سطوت هارونی حتی با به بند کشیدن طولانی و بالاخره مسموم کردن امام هفتم در زندان هم نتوانست مانع شورش‌ها و مبارزات سیاسی، نظامی، تبلیغاتی و فکری شیعیان شود. او با راهنمایی وزیر خویش، امام رضا (ع) را از مدینه به خراسان دعوت کرده و اجبارا ولیعهدی را به ایشان داد. پس از آن، مناظرات امام رضا (ع) در جمع علما و در محضر مامون با استدلال‌های قوی و بیان مهم‌ترین مسائل عقیدتی و فقهی شیعی، باعث شد، جنبش شیعیان موفق‌تر از قبل باشد. نگارنده در کتاب حاضر با بیان فشرده‌ای از زندگانی امام رضا (ع)، به بررسی واقعه‌ی تاریخی ولایت‌عهدی ایشان و فعالیت‌های شیعیان در آن دوره می‌پردازد.