سبد سفارش شما خالی است!

یکی از مسائل حل‌نشده در میان بسیاری از افراد، مفهوم و کارکرد انتقاد و جایگاه آن است که تعاریف بسیاری برای آن وجود دارد. برخی از فرهنگ‌ها انتقاد را به عیب‌جویی معنا می‌کنند، در حالی که اساسا انتقاد به معنای گزینش بهتر است. هرچند که همراه این گزینش، نوعی رد صلاحیت و عیب‌نمایی وجود دارد. انتقاد باید هدف‌دار، سازنده، دوستانه و برای رسیدن به رشد و شکوفایی باشد و باید از انتقادهای مغرضانه، نابه‌جا و ویرانگر پرهیز کرد. گسترش فرهنگ انتقاد و انتقادپذیری و از آن بالاتر پدید آمدن حالت خودانتقادی در ضمیر انسان زمینۀ رشد فردی، همبستگی اجتماعی و سلامت جامعه را به وجود می‌آورد، زیرا که لازمۀ این همبستگی، صداقت، صراحت و حس مسئولیت متقابل است که این‌ها از نتایج انتقاد محسوب می‌شوند. هم‌چنین دین اسلام نیز، مسلمانان را به درک و پذیرش انتقاد دعوت کرده و آنان را متوجه اهمیت خودکاوی و اصلاح خویش یا به عبارتی خودانتقادی کرده است. از این رو نگارندگان در کتاب حاضر به موضوع انتقاد و خودانتقادی پرداخته و مباحثی هم‌چون: کارکرد انتقاد، چگونگی روبه‌روشدن با انتقاد، مکانیزم‌های دفاعی در برابر انتقاد، و اصول انتقاد از خود را بررسی کرده‌اند.