سبد سفارش شما خالی است!

کلیله و دمنه، مجموعه‌ای از قصص و حکایات اخلاقی، به نثر فارسی است که از انشاء نصرالله منشی در حدود 538-539 هـ . ق، از روی ترجمه‌ی عربی عبدالله بن مقفع به فارسی نقل شده است. نام کتاب به مناسبت اسم فرضی دو شغال است ـ یکی به نام کلیله و دیگری به نام دمنه ـ که به دربار شیر، پادشاه حیوانات، منسوبند و چند باب اوایل کتاب شامل مذاکرات و مفاوضات آن‌ها است. اصل کتاب هندی و به زبان سانسکریت می‌باشد و مطالب آن از 2 منبع به نام‌های پنج تفترا و مهابهاراتا گرفته شده است. این کتاب در زمان خسرو انوشیروان ساسانی، به وسیله‌ی برزویه‌ی طبیب از هندی به پهلوی نقل شد و بعدها عبدالله بن مقفع آن را به عربی ترجمه کرد. کلیله و دمنه از همان ابتدای نقل به پهلوی و بعدها پس از ترجمه‌ به عربی، مورد توجه اهل سیاست واقع شده است، و هم در دوره‌ی ساسانیان و هم در عهد اسلامی، آن را به همین عنوان و در حقیقت به عنوان راهنمای سیاست مدن مطالعه می‌کرده‌اند. اگر چه این کتاب، نثر زیبا و شیوایی دارد، اما به دلیل پیچیدگی برخی قسمت‌های آن، استفاده‌ی کامل از آن دشوار می‌باشد و نیازمند شرحی کامل و جامع است. کتاب حاضر شرح کامل کلیله و دمنه می‌باشد و نگارنده متن کتاب کلیله و دمنه را بر اساس تصحیح نسخه‌ی زنده‌ یاد مجتبی مینوی شرح داده است.