سبد سفارش شما خالی است!

در ادبیات هزارساله ایران، زن در والاترین وجه ممکن، بتی عیار یا شهرآشوبی زیباروی است برای شعر یا داستا عاشقانه، البته در شاهنامه فردوسی از زنانی یاد شده که دوشادوش مردان نقش می‌آفرینند و مهر و عاطفه زنانه را با دلیری و تدبیر در می‌آمیزند. زنان شاعر هرکدام با سبک هنرمندانه و بالطبع طلیف و زنانه خود در راستای فرهنگ و ادب ایران نقش ماندگاری را برجای گذاشته‌اند و این نیز همچنان ادامه دارد. در کتاب حاضر زنان پارسی‌گوی در ادوار مختلف تاریخ معرفی شده‌اند.