سبد سفارش شما خالی است!

نگارنده در کتاب جریان روشنفکران در ایران را با نگاهی انتقادی بررسی می‌کند. شناخت مدرنیته و عصر روشنفکری به مثابه‌ی یک پارادایم، بررسی گرایش روشنفکری مذهبی و دینی با عقل مدرن و علوم، و بررسی دو جریان مذهبی در قالب نقد دیدگاه دکتر شریعتی (در مقام نواندیش مذهبی) و دکتر سروش (در مقام روشنفکر دینی) از جمله مباحث این کتاب است. ضمن آن که نقد دیدگاه‌های سید جواد طباطبایی بر آرای شریعتی مورد توجه نگارنده بوده است. در کتاب تصریح شده است. "ماجرای پرفراز و نشیب تعامل مدرنیته با سنت، در جامعه‌ی ما چندان مبارک نبوده و روند تقابل سنتی‌‌ها با مدرنیته، بیش‌تر از روند تعاملی آن بوده است. نتیجه‌ی این تقابل به ایجاد رابطه‌ی خلاق و مرتبط با مدرنیته منجر نشده، چرا که رابطه‌ی خلاق و مرتبط با حوزه‌های تولید اندیشه ایجاد می‌شود. خلق حوزه‌ی فکری خلاق در جامعه، نیاز به عوامل مادی و معنوی مناسب دارد که در جامعه‌ی ایران شکل نگرفته، اگر چه طی قرون گذشته جامعه‌ی ما، حوزه‌ تولید اندیشه را شکل داده و به خود دیده است، اما قرن‌هاست که دیگر حوزه‌ی تولید فکر و ایده‌ی خلاق از جامعه‌ی ما رخت بربسته است. با برآمدن عقل مدرن و آن چه به نام مدرنیته‌ی غربی نامیده می‌شود، شور و شوق در جوامع دیگر ایجاد شده است که محصول آن انواع جریانات و تحولات مبارک و نامبارک در این جوامع بوده است. جریان روشنفکری از جمله محصولات وزیدن این نسیم یا طوفان مدرنیته بر جوامع پیرامون بوده است".