سبد سفارش شما خالی است!

حسن بن علی در 21 رمضان سال 40 هجری، و پس از شهادت امام علی(ع)، به امامت رسید و در همان روز، بیش از 40هزار نفر با او برای خلافت بیعت کردند. معاویه، خلافت او را نپذیرفت و با لشکری از شام به سوی عراق حرکت کرد. امام مجتبی (ع) سپاهی به فرماندهی «عبیدالله بن عباس» به سمت معاویه فرستاد و خود به همراه یک گروه دیگر به ساباط رفت. معاویه تلاش کرد با طرح شایعاتی در میان سپاهیان امام حسن(ع)، زمینه را برای برقراری صلح فراهم کند. در این شرایط، امام حسن (ع) مورد سوءقصد یکی از خوارج قرار گرفت و زخمی شد و برای مداوا به مدائن انتقال یافت. همزمان، گروهی از سران کوفه به معاویه نامه نوشتند و قول دادند حسن بن علی را به وی تسلیم کنند یا به قتل برسانند. معاویه نیز نامه‌های کوفیان را برای حسن بن علی (ع) فرستاد و به او پیشنهاد صلح داد. امام مجتبی (ع) صلح و واگذاری خلافت به معاویه را پذیرفت به این شرط که معاویه براساس کتاب خدا و سنت پیامبر (ص) عمل نماید و برای خود جانشین تعیین نکند و همه مردم از قبیل شیعیان علی (ع) در امنیت باشند. بعدها معاویه به هیچ‌یک از این شرط‌ها عمل نکرد. صلح با معاویه، نارضایتی شماری از یاران امام حسن (ع) را در پی داشت و حتی برخی، او را «مذلّ‌المؤمنین» (خوارکننده مؤمنان) خواندند. او پس از ماجرای صلح در سال 41 قمری، به مدینه بازگشت و تا پایان عمر در آنجا ماند. او در مدینه مرجعیت علمی را برعهده داشت و بنابر برخی گزارش‌ها از جایگاه اجتماعی بالایی برخوردار بود. وقتی معاویه تصمیم گرفت برای ولایتعهدی پسرش یزید بیعت بگیرد، 100هزار درهم برای «جعده» (همسر امام حسن (ع)) فرستاد تا امام را مسموم کند. گفته‌اند حسن بن علی (ع) 40 روز پس از مسموم شدن به شهادت رسید. در این کتاب به شرح مظلومیت‌های امام حسن (ع) در اتفاقات و وقایع رخ‌داده در طول دوره امامتشان پرداخته می‌شود.