سبد سفارش شما خالی است!

هنگامی که روشنفکران و علمای اسلامی نگاه عقلانی را گفتمان غالب خود کرده و با عقل‌گرایی افراطی وارد حوزه الهیات و غیبیات شوند و صرفا عقل را معیار تحلیل مباحث دین نمایند، بزرگ‌ترین بحران را در حوزه فکری ایجاد می‌کنند، زیرا حوزه فعالیت عقل را بیش از آنچه که هست گسترش داده‌اند. اما گاهی هم نص‌گرایی افراطی، نگاه صرفا جبرگرایانه و انتظار حداکثری از نصوص، چنان قشری‌نگری و مطلق‌گرایی انحصارطلبی را گسترش می‌دهد که گویی اسلام به حضور عقل و به‌کار بردن آن هیچ‌گونه تمایلی ندارد. هدف این اثر پژوهشی است برای برقراری تعادل میان این دو مبحث.