سبد سفارش شما خالی است!

این کتاب را ابوالقاسم بستی در حدود قرن چهار و پنج و در باب بخشی از آرای مذهب بهشمیه نگاشته است. قاضی عبدالجبار (وفات 415) که در زمان خود رئیس فرقه معتزلی بهشمیه بود مباحثی در باب اکفار و تفسیق مطرح نموده و تفصیل این مقوله یعنی البحث عن ادله التکفیر و التفسیق برآمده است. نویسنده تصدیق میکند که تشبیه صریح و نسبت بی عدالتی وجود (تجویز و تنظیم) به خدا به اجماع دلیل کفر است. اما او بسیار میکوشد تا استدلال کند که تعریف معتزله از تشبیه و تجویر، که خود او نیز بدان قائل است، تا زمانی که مورد قبول متکلمان مذاهب دیگر نباشد، نمیتواند دلیل کافی برای اتهام به کفر باشد. بر این اساس او میگوید جبریان با این که ادعا میکنند خداوند شر را در عالم آفریده است و از جمله مصادیق آن (فعال شر انسان است که او آنها را جزا میدهد، اما چون قول آنها متضمن این نیست که شر در خداوند راه دارد، جایز نیست که به کفر متهم شوند... در فصل آخر کتاب، بستی بطور مبسوط بحث اختلالات نخستین درباره امامت را پیش میکشد. این جاست که تمایلات زیدی او آشکار میشود....