سرگذشت داستاننویسی ایران و تکوین عبرتآموز آن در ده قرن گذشته
سرزمین ایران وارث مجموعهی عظیم و جالب نوع شفاهی داستانپردازی با نام نقل، قصه یا افسانه است که با "یکی بود یکی نبود" آغاز و نسل به نسل منتقل شده است. شعر فارسی نیز پیوسته با داستانسرایی همراه بوده است و شعرای نامآور تاریخ ادبیات به یاری داستان و با شیوهی داستانسرایی به اوج شهرت رسیدهاند. داستانها اعم از منظوم و منثور، کوتاه و بلند و کتبی و شفاهی، وجوه مشترک متعدد دارند که از آن جملهاند: بزرگ و کوچکنمایی وقایع و شخصیتهای داستان. دیگر ویژگی، کمک به رسوخ دادن پند و اندرز در عمق مغز و روح انسان است. کتاب حاضر به معرفی پیشینهی ادبیات داستان از دوران پیش از اسلام و پس از آن به همراه معرفی تعدادی از این داستانها، نیز معرفی داستانهایی که با قصد اقتباس اما به شیوهی تقلید نگاشته شده، معرفی مکاتب ادبی اروپا، و مطالبی در این خصوص اختصاص یافته و از آن جمله است: اختلاف مقام و منزلت مقلد و مقلد؛ تلقیح احساس نیاز به تقلید و وضعیت این امر در غرب و خارج از قلمروی غرب؛ نقش زیرساخت در تکوین هنر داستانپردازی؛ و سرنوشت سبکهای ماقبل آخر.