عرفان در شاهنامه
فردوسی، ابوالقاسم، 329؟ - 416ق. شاهنامه - نقد و تفسیر / شعر فارسی - قرن 4ق. / فردوسی، ابوالقاسم، 329؟ - 416ق. - عرفان
«شاهنامه» علاوه بر این که کتابی است تاریخی، حاصل سنتی است که به جز اعتقاد و باورهای دینی ریشه در گذشتههای دور دارد، از جمله در اساطیر و جهانبینی اوستایی؛ حکمت عملی و اندرزنامههای پهلوی، خداینامکها و فرهنگ اسلامی و اجتماعی ساسانی؛ فرهنگ نوشته و نانوشتۀ مردم خراسان در نخستین قرنهای اسلامی؛ و دیدگاههای عرفانی آمیخته با حماسه. از جمله نکات عرفانی شاهنامه میتوان از نیم بیت آغازین شاهنامه (به نام خداوند جان و خرد) و تطابق آن با آیۀ نخست سورۀ «علق» یاد کرد. در اینجا خرد شاهنامه خردی نیست که حسابگر و منفعتجو باشد بلکه فردی است که با عشق همنواست. از دیگر نکات عرفانی شاهنامه میتوان به داستان جمشید، سیاوش، رستم و اسفندیار، نیز داستان رستم و سهراب و مرگ رستم از منظر عرفان یاد کرد. کتاب حاضر قراعتی است عرفانی از داستانهای یاد شده که به همراه مطالبی در خصوص هرمنوتیک و رمز، نیز تاملی در نیم بیت آغازین شاهنامه به چاپ رسیده است. بخش سوم کتاب با عنوان «گناه عارفانه» شامل واژهنامه، توضیحات و فهرست اسامی اشخاص، کتب، مجلات و روزنامهها و اماکن است.