سبد سفارش شما خالی است!

آدمی، زمانی می‌اندیشد و هدفی ترسیم می‌کند و راه را برای سوی آن می‌پیماید، ولی به ناگه امری نه چندان مهیب و شاید علاقه‌ای دل فریب او را سرگرم ساخته، از رفتن باز می‌دارد. یا راه را کج کرده و هدف را به کلی وا می‌نهد. نمونه را، شخصی باشعور و شعف به علم آموزی روی می‌آورد تا به کسب معرفت از سود دنیا و آخرت بهره جوید، اما همین که قدری معلومات اندوخت و بر پاره‌ای جزئیات احاطه یافت، حبّ شهرت و شخصیت در وجودش ریشه دوانده، دانش را وسیله‌ای برای خودنمایی و جدال با دیگران می‌سازد؛ تا این که یکسره منحرف می‌شود و از راه به کجراهه می رود. از اینجاست که توجهی به بصیرت و تقوا، در آن بیدار و موعظه و تذکر بدان زنده گردد، گریزناپذیر خواهد بود.