سبد سفارش شما خالی است!

«روزبهان بقلی شیرازی»، سال 532 ق در شهر فسا متولد شد و از کودکی حالات عرفانی را تجربه کرد. بنیان اندیشه این عارف بزرگ بر پایه یک اصل مهم؛ یعنی تجلی جمال الهی در انسان استوار گشته است. این تجلی از حجاب‌های پی‌درپی عقل، دل و طبیعت جسمانی عبور کرده تا آدمی در آستانه عشق الهی قرار گیرد. وی به انسان به عنوان مظهر تجلی الهی و آینه جمال حق می‌نگرد. ایشان با تأسی و پیروی از خواجه ‌عبدالله انصاری در کتاب «منازل‌السائرین»، هزار نظام از نظامات عارفان را در بیست باب و در هر باب پنجاه مقام را آورده و آن را «مشرب‌الارواح» نامیده است. این کتاب شامل بسیاری از تجارب عرفانی و باطنی است که سالک در هنگام سیر و سلوک آن‌ها را تجربه می‌کند. از مقامات بحث‌شده در کتاب می‌توان به این موارد اشاره کرد: «مقامات مجذوبان»؛ «مقامات سالکان»؛ «مقامات سابقان»؛ «مقامات صدیقان»؛ «مقامات محبان»؛ «مقامات مشتاقان»؛ «مقامات عاشقان»؛ «مقامات شاهدان» و... . شایان ذکر است شرح مختصری از اندیشه‌های روزبهان بقلی شیرازی در پیشگفتار درج شده است.