سبد سفارش شما خالی است!

نگرش کودک به جهان، نگرشی معنوی و عرفانی است. این گوهر قدسی و این نوع نگاه عرفانی، در بطن وجود اوست و برخوردار کودکان از هوش شهودی و درک فیزیوتومیک از پدیده‌ها، بهترین شرایط را برای پرورش حس دینی عرفان ناب و حقیقی فراهم می‌سازد. در این پژوهش تلاش شده ضمن بازکاوی قابلیت‌های فطری و روان‌شناختی دوران کودکی، عرفان حقیقی ملکوت عالم کودکی مورد بررسی قرار گیرد و با پرداختن به عوالم ملکوتی و ویژگی‌های کودکانه، تبیین مناسبات حقیقت مشترک میان دو امر کودکی و عرفان مقایسه‌ای میان کودکان و عارفان به عمل آید تا با کشف همانندی و پیوند ظریف و ژرف میان آن‌ها، نشان داده شود که کودکان به حقیقت عارف‌اند.