داستان یک قول
داستانهای فرانسه - قرن 20م.
اگر کسی را که میمیرد عمیقاً دوست داشته باشیم، میتوانیم باز هم او را نگه داریم. باید از خانه شخص مرده مواظبت کنیم، با سر و صدا در آن راه برویم، درها را باز کنیم، بلندتر حرف بزنیم، بخندیم... در این حالت چراغ به چیزی شک نمیکند، از مرگ باخبر نمیشود و در فانوس خود خفته میماند. روح در کنار قلبِ خاموش شده کز میکند تا زمانی که غرب سرد شود. به این ترتیب، او هم یخ میزند و سرانجام تسلیم میشود.