سبد سفارش شما خالی است!

مدرنیسم با نوگرایی عبارت از تلاشی است در راستای هماهنگ ساختن نهادهای سنتی با پیشرفت علوم و تمدن؛ مدرنیسم نگرشی ترکیبی است از علم و جامعه که بتدریج در تحولات اروپا در دو قرن اخیر پدید آمده است. در ایران، روشنفکران عصر مشروطه، تجدد را معادل نوسازی و مدرنیزاسیون گرفتند. در کتاب حاضر تجددگرایی در ایران به سه دوره تقسیم می‌شود: پیش از انقلاب مشروطه و عصر انقلاب؛ پس از انقلاب مشروطه؛ و دوره‌ی پهلوی اول (حکومت رضاشاه). به اعتقاد نویسنده در عصر رضاشاه، این شاه بود که خواست نقش روشنفکران را برعهده بگیرد. اگر در عصر مشروطه روشنفکران می‌دانستند در پی چه هستند، در دوره‌ی حکومت رضاشاه وی نه می‌دانست که باید به دنبال چه باشد و نه به درستی می‌دانست از چه چیزی روی گرداند. نویسنده پس از اختصاص دادن فصول مجزایی به مدرنیزاسیون در عصر پهلوی اول و دوم, به ذکر ویژگی‌های مدرنیسم در عصر پهلوی می‌پردازد و برنامه‌ی مدرنیزاسیون در ایران آن عصر را به دلیل بی‌ریشه‌گی برنامه‌های مدرنیزاسیون، بی‌برنا‌مگی و فقدان مرکز مدیریت مدرنیزاسیون، توهمی بیش نمی‌داند. از ویژگی‌های عصر پهلوی دوم نویسنده به تحقیر عمومی و بی‌اعتنایی محمدرضاشاه به کارگزاران حکومتی اشاره می‌کند.