سبد سفارش شما خالی است!

نویسنده در فصل اول، با درنظر گرفتن موضوع و ساختار «اکسپوها» و تحولات نوین و تأثیرگذار بر نحوه برپایی آن‌ها، بیان‌های هنریِ دولت‌های مشارکت‌کننده را بررسی می‌کند. در فصل دوم، نحوه بیان هنری جمهوری اسلامی ایران در پنج دوره از نمایشگاه‌ها تجزیه‌وتحلیل شده است. برای این منظور، در ابتدا جریان سیاسی جمهوری اسلامی ایران در مناسبات فرهنگی بین‌الملل، شرح داده شده است تا شناختی از بیان هنری این دولت حاصل شود. نویسنده در این کتاب، ضعف اصلی را در آشنا نبودن با مشخصه‌های اکسپوها و نداشتن آگاهی جامع از مبانی بصری ‌تاریخی آن، اولویت‌بندی روش‌های هنری در راستای آن‌ها و میزان کاربردشان در دستیابی به هدف‌ها می‌داند و اعلام می‌دارد که جمهوری اسلامی ایران درصدد نمایشی از پیشینه فرهنگی‌تمدنی، آن هم از طریق تکرار دقیق آثار تاریخی و برخی وجوه علمی‌ - اقتصادی خویش برآمده و نیز شناختی جامع از مشخصه‌های نمایشگاه‌ها نداشته است؛ در این کتاب، توجه به مواردی چون کاربرد داده‌های فراصنعتی، روایت‌سازی از هویت ملی، نمایش تولیدهای علمی بر محور توانمندسازی نیروهای ذهنی، و بازنمایی خودآگاهی سیاسی جدید، از ضروریاتی دانسته شده که می‌تواند جهموری اسلامی ایران را به امکاناتی در این زمینه برساند تا با کسب اهداف خود، به موفقیتی دست یابد تا در زمان ضرورت با بسیج امکانات و جلوگیری از فرسایش مهلک توانمندی‌های مادی و معنوی‌اش در عرصه نمایشگاه‌ها، خویش را به ‌صورت کلان‌روایی قوی و متعامل با سایر دولت‌ها بیان کند و این بیان را تضمینی مقتدرانه و هویت‌خواهانه در پایداری نظامش گرداند.