سبد سفارش شما خالی است!

نویسنده در کتاب حاضر به بررسی روابط و مناسبات دولت‌های ایران پس از انقلاب مشروطه، با قوم بلوچ پرداخته و تلاش کرده خطوط اصلی این روابط را به ویژه از لحاظ اجتماعی و سیاسی تحلیل کند و در قالب‌های نظری مشخصی نشان دهد. موضوع مورد بررسی از نظر زمانی طی سه دوره مطرح شده است: 1- از 1285 ش (پس از امضای فرمان مشروطه) تا سال 1357 که این دوره خود به دو مقطع زمانی از 1285 تا 1307 ش و از 1307 تا 1357 تقسیم شده است. 2- از 1357 تا 1376، 3- از 1376 تا 1378. بخش اصلی کتاب به دوره‌ی نخست اختصاص دارد که در آن، از این موضوعات سخن رفته است: پیدایش دولت مدرن در ایران، نحوه‌ی حضور آن در بلوچستان، رویارویی و تعامل آن با قوم بلوچ، واکنش‌های این قوم در برابر آن، بهره‌گیری حکومت پهلوی از شیوه‌های نظامی‌گرایانه برای تحکیم پایه‌های دولت مرکزی، نظام اجتماعی حاکم بر قوم بلوچ، مناسبات سه گروه اصلی: سرداران و علما و تحصیل کردگان بلوچ با دولت مرکزی و نظایر آن، بخش اندکی از مطالب کتاب به رویدادهای مهم بلوچستان پس از انقلاب اسلامی اختصاص یافته و بخش پایانی درباره‌ی مناسبات خاندان "علم" با خان‌های بلوچ است. مولف معتقد است سرداران بلوچ، همواره وطن دوست بوده و با دولت مرکزی همکاری داشته‌اند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز اگر چه ماهیت دولت جمهوری اسلامی شیعی بود اما مشکلات جدی میان بلوچ‌های سنی با دولت مرکزی پدید نیامد. کتاب با عکس‌ها و اسنادی همراه است.