سبد سفارش شما خالی است!

معماری محلی و بومی مناطق شمالی ایران را نمی‌توان تنها در مجموعه‌ای از روش‌های فنی یا ویژگی‌های صوری خلاصه کرد. چرا که این مقوله از جنس تعریف دانش بومی و غنای مترتب با آن جدا بوده و در واقع نوعی تساهل در مفاهیم با عظمتی است که در نحوة ساخت از لحاظ فنی و بالاخص مراسم آیینی و مضامین اجتماعی و فرهنگی در آنها دیده می‌شود. به طور کلی معماری گیلان در قالب سه منطقه بررسی می‌شود که عبارت‌اند از: جلگة شرقی، جلگه میانی و جلگه غربی. معماری در هرکدام از این سه جلگه ضمن داشتن ویژگی‌های مشترک با بقیة نواحی، دارای ویژگی‌های خاصی است که به آن غنا می‌بخشد. نگارنده در کتاب حاضر، مقولة مسکن روستایی شمال ایران خاصه در حوزة جلگة شرقی گیلان و نواحی غربی استان گلستان و در عین حال نواحی ترکمن‌نشین ترکمن‌صحرا را مورد ارزیابی و بررسی قرار داده است. بدین‌منظور مطالب کتاب را در چهار فصل با عنوان‌های سیر تحول معماری روستایی در ایران؛ گونه‌شناسی روستایی؛ مسکن بومی شمال ایران ـ مسکن بومی ترکمن‌های شمال تنظیم کرده است. هم‌چنین بخش پایانی شامل سه پیوست با عنوان‌های: استراتژی‌های بررسی روابط شهر و روستا؛ مدل‌های بررسی روابط شهر و روستا و آیین‌نامة الگوی برتر مسکن روستایی است.