سبد سفارش شما خالی است!

کتاب حاضر به بررسی دیدگاه جلال‌الدین محمد بن محمد مولوی درباره نماز می‌پردازد. به عبارتی دیگر، در این نوشتار به بررسی جنبه‌های مختلف نماز در کتاب ارزشمند مثنوی معنوی مولانا پرداخته شده است و شامل سه فصل است. در هر فصل دو دفتر از مثنوی در قالب دو گفتار مورد بررسی قرار گرفته است و مسائل مختلف نماز از دیدگاه شاعر آورده شده و پندهای آموزنده‌ای که در پشت هر حکایت است نمایانگر عظمت کار شاعر و توجه عمیقش به دین و نماز است. قبل از هر چیز مولانا، به جنبه‌های عرفانی نماز می‌پردازد و می‌گوید در جامعه افرادی هستند که عیب‌های خود را نمی‌بینند اما در پی عیب‌های دیگران هستند که یکی از آفت‌های جامعه را که نماز و عبادتشان مورد قبول قرار نمی‌گیرد را همین می‌داند. در ادامه جایگاه تربیتی نماز را بر می‌شمرد، که در آن موارد متعددی از نقد ظاهربینان و کوته‌فکران را بیان می‌کند. همچنین اسرار و آداب نماز را شرح می‌دهد. در بخش‌هایی به جنبه‌های اخلاقی و تعلیمی پرداخته شده است و مولانا در جایی معتقد است لحظه‌ای تفکر بهتر از سال‌ها عبادت و نماز بی‌اندیشه و طوطی وار است. اخلاص، توجه و حضور قلب در نماز را از شروط اصلی می‌داند. به صبر بر ناگواری‌ها و رضا به قضای الهی تأکید دارد و معتقد است هرگز نباید به ریا پرداخت و مقاصد دنیوی خود را نباید با نماز پیگیری کرد.