سبد سفارش شما خالی است!

پژوهشی در زمینه سیر تطور دانش فقه الحدیث و معرفی شروح احادیث و کتب نگاشته شده در این زمینه در دوره صفویه است. در ابتدای این اثر تعریفی لغوی و اصطلاحی از فقه الحدیث ارایه شده و پس از آن نقش کتاب شریف نهج‌البلاغه به عنوان نخستین خاستگاه تدویت کتب فقه الحدیثی، مورد بحث و بررسی تاریخی قرار گرفته است. در همین زمینه نویسنده به معرفی شروح مختلف نهج‌البلاغه به عنوان مهمترین و نخستین کتب فقه الحدیثی پرداخته و شروح نگاشته شده از جوامع روایی شیعه توسط عالمان متقدم شیعی را نیز توصیف نموده است. وی در همین زمینه به معرفی و ویژگی‌های شروح نوشته شده بر کتب اربعه شیعه یعنی اصول کافی، تهذیب الاحکام، استبصار و من لایحضره الفقیه پرداخته و اصول و مبانی مربوط به علم فقه الحدیث و علوم مورد نیاز برای ورود به این عرصه را بررسی نموده است. نویسنده آشنایی با لغت، غریب القرآن، غریب الحدیث، صرف، نحو، علوم بلاغی، علم رجال و تاریخ حدیث را از بایسته‌های ورود به فقه الحدیث عنوان کرده و برخی از قواعد مهم آن را بیان نموده است.