سبد سفارش شما خالی است!

شمارگان نخست از این مجموعه به نقد 12 داستان از نویسندگان ایرانی، اختصاص یافته است. این داستان‌ها عبارت‌اند از: "سلوک/ محمود دولت‌آبادی"، "دو دنیا/ گلی ترقی"، "دریا روندگان جزیره‌ی آبی‌تر/ معروفی"، "شال بامو/ فریده لاشایی"، "پرنده‌ی من/ فریبا ونی"، "آبی ماوراءبحار/ شهریار مندنی‌پور"، "آسمان خالی نیست/ شیوا ارسطویی"، "ویران می‌آیی/ حسین سناپور"، "قصه‌ی تهمینه/ محمد محمد‌علی"، "چه کسی باور می‌کند رستم/ روح‌انگیز شریفیان"، "کافه‌ی نادری/ رضا قیصریه" و "عادت می‌کنیم/ زویا پیرزاد". برای نمونه در نقد داستان نخست با عنوان "مانیفست یک نویسنده"، نگارنده خاطرنشان می‌سازد: در این داستان "مادر" کلیشه‌ای است از زن‌های سنتی که به پسر بیش از دختر ارج می‌گذارند و تنها کار در رابطه با زن و مادر بودن آنان، زایش، پخت و پز و شست و شو است و فراتر از آن چراغ‌های رابطه با شوهر و فرزندان تاریک است. این کلیشه در داستان جا افتاده، اما دولت‌آبادی در کارنامه‌ی خود، زن امروزی را ندارد چرا که دغدغه‌ها و علایقش را نمی‌شناسد و بهتر بود که به آن نزدیک نمی‌شد. زن امروزی را فارغ از مشکلات، علایق و تفکرش درگیر تزها و عقاید قرون وسطایی کردن و احکامی از پیش تعیین شده را در قالب داستانی با مضمون کهنه و ساختاری ضعیف به خورد خواننده دادن، تنها امتیازی منفی و عقب‌گردی با شتاب برای نویسنده است".