سبد سفارش شما خالی است!

از دیرباز، یعنی از حدود سه هزار سال پیش، بیماران روانی از سایر بیماران مجزا بودند و ایرانیان قدیم اینان را در محل‌های مخصوصی تحت مراقبت قرار می‌دادند و علاوه بر اوراد و دعاهای مخصوصی که مغان به کار می‌برند، داروهایی نیز برای آنان تجویز می‌نمودند. این رویه در دورۀ ساسانیان در بیمارستانی در جندی‌شاپور ادامه داشت و در دوران اسلام نیز پزشکانی چون محمد زکریای رازی و بوعلی سینا رسالاتی در این خصوص تالیف کردند. نگهداری از بیماران روانی به این شکل تا سال 1297 ادامه یافت تا این که در این سال بیماران روانی پایتخت را در بیمارستانی دولتی ـ محلی فعلی بیمارستان سینا ـ در دالانی که در قسمت شمالی بیمارستان واقع شده و دارای اتاق‌هایی با پنجره‌های آهنی بود، نگهداری می‌کردند. به این ترتیب "تیمارستان تهران" تاسیس و پس از بارها تعویض مسئولان آن، ادارۀ امور آن به دانشکدۀ پزشکی واگذار شد. پس از آن، این مرکز درمانی گسترش یافته و با اضافه نمودن واحدهای اداری، دفتری، پزشکی، و کودکان به عرضۀ خدمات می‌پرداخت. از آن‌جا که مردم نسبت به نام تیمارستان بدبین بودند در سال 1339 نام مرکز به "بیمارستان روانی رازی" تغییر یافت. کتاب حاضر به معرفی مرکز مذکور و تاریخچه‌ و نوع خدمات آن اختصاص دارد.