سبد سفارش شما خالی است!

در داستان "شهرهای نامرئی"، "هر شهر نام زنی را برخود دارد و آنچه مارکوپولوی خیالی بر قوبلای محزون نقل می کند، بیش از آن که فضایی خاص را در ذهن مجسم کند، خاطره آدمی آشنا را در یادمان زنده می سازد. از یک شهر به شهر دیگر، مسیر سفر رویایی _ فلسفی دنبال می شود که نشانه های آشنای آن به نقطه ای پنهان در درون انسان باز می گردد... سفری آغشته به امیال و دغدغه های روحی و عصبی انسان هایی که در شهرها زندگی می کنند و سرنوشت شان با خشونت ها و تضادهای زندگی اجتماعی گره خورده است ... نثر کالوینو [در این اثر همچون دیگر آثارش ] نثری است شعر گونه که در آن منطق و افسانه، ذکاوت و احساس، طنز و تمثیل، رمز و استعاره، ... در هم آمیخته ؛ و نگاهش ، نگاهی موشکافانه و نکته بین، که نه تنها ظاهر روابط، بلکه نشانه هایی را که از باطنی پیچیده، انسانی و چند بعدی در هر جزء و شئ حکایت دارد، می بیند".