سبد سفارش شما خالی است!

تازه فهمیده بودم که چرا چند روز به چند روز رنگ موهای طاهره خانم که همیشه خدا، قدری از زیر روسری‌های رنگی‌اش پیدا بود، عوض می‌شد و چرا هر از گاهی چهره‌اش، روشن‌تر از روزهای همیشگی‌اش به نظر می‌رسید که با خشم و ناراحتی لنگه کفشش را به طرف پرویز پرتاب می‌کرد که با تیر و کمانش از بالای پل ایستگاه راه آهن بدجور سر یکی از مسافران قطار را نشانه رفته بود. حالا طاهره خانم باید سراسیمه شال و کلاه می‌کرد و می‌رفت پیش رئیس جوان ایستگاه و با اشک و آه و نفرین به روح شوهرش، سر و ته قضیه را جمع می‌کرد.