پاییز در پالیز
شعر فارسی - قرن 14
مجموعه کوتاهی از اشعار فارسی است که در قالب شعر نو و با تأمل در اندیشهها، نگرهها و باورها و خواستههای انسانی که در عصر حاضر از پیوند عاشقانه و ارتباط حقیقی میسراید، تدوین یافته است. برای توصیف وضعیتها، دلهرهها و پایان یافتن دوستیها از ترکیبات و تصویرهای بدیعی بهره گرفته شده و قطعات و لحظههای نابی در قالب کلمات که تنها راه برملا کردن تراکم نالههای درونی است، خلق شده است. شاعر گرچه در تضاد نگاه و باورش از امیدی مبهم میگوید و باز دلخوش است که روزی بازگردد و خاطره مزرعه سرسبز و روزهای سفید فرفرهها و خندهها را در شعر خود زنده کند اما از یاد نمیبرد که با وجود این همه ابرهای یخزده در درونش، چیزی ندارد بخواند و دلتنگ آسمان است مثل بال سنجاقک در انبار مورچهها.