سبد سفارش شما خالی است!

«عرف»، همانند «قانون»، از منابع حقوق است. چنان‌که در قانون مدنی ایران، بارها از آن به عنوان منبع، به جای قانون نام برده‌اند. از نظر تاریخی، در همگی دوران‌هایی که حاکمان با صدور فرمان، جامعة را اداره می‌کردند، مردم از این آزادی بهره‌مند بوده‌اند که رابطه‌های میان خود را در جامعة خود بدان گونه که درست می‌پنداشته‌اند، سر و سامان بخشند(عرف). قانون نیز پس از رخ دادن انقلاب‌ها، از طریق انتخاب نمایندگان توسط مردم به تصویب می‌رسید. در نتیجه می‌توان گفت، منشأ قانون به منشأ عرف نزدیک است. یعنی، هر دو از ارادة مردم ناشی می‌شوند. در کتاب حاضر، نقش عرف در نظام‌های بزرگ حقوقی ـ حقوق روم، آنگلوساگسن، جماهیر شوروی و اسلام ـ تبیین و نقش آن در حقوق مدنی ایران، بررسی می‌شود.