سبد سفارش شما خالی است!

مدیر مدرسه بودم. شغل‌ها به این دردمان می‌خورد تاب فرض‌هایی درباره آدم‌ها برسیم، عین چین و چروک چهره، رنگ پوست تن، رخت هایی که می‌پوشند، طوری که به نانشان کره می‌مالند. بازنشسته هیچ حرفی با تو در میان نمی‌گذارد. حالا پزشک بازنشسته، سپور بازنشسته، رئیس جمهور بازنشسته، مانیکوریست بازنشسته، بله یک چیزی، ولی نه بازنشسته خشک و خالی. منتها امروز، بله حالا می‌فهمم: درستش بازنشسته است. ببین، شکنجه‌ام کردند و گفتند اسم رفیقی را آوردم که بعدتر تیربارانش کردند. لو ندادم - در اتاقی که جایش بود تا لو بدهم تا دم مرگ رفتم، ولی به حرف نیامدم. گفتند به حرف آمدم و آرماندو مرد. دو روز بعدِ مرگش آزاد شدم و در مقام مدیر مدرسه ابقایم کردند.