سبد سفارش شما خالی است!

به‌کارگیری اولین روش‌های عملی عکاسی یعنی داگرئوتیپ، تالبوتیپ و کلودیون‌تر، مستلزم حمل دوربین، تجهیزات سنگین و بسیار مفصل بود. به همین سبب نخستین عکس‌های گرفته شده در جهان، مناظر طبیعت یا ابنیه‌ی معماری بودند. با پیشرفت در ساخت مواد حساس به نور، عکس پرتره نیز پدیدار شد. میل بشر به جاودانگی و نیز خودشیفتگی او نسبت به تصویر خویش عامل مهمی در پرتره‌نگاری از طریق عکاسی بود؛ به طوری که در قرن 19 و پس از آن بیش‌ترین شمار عکس‌هایی که در سراسر جهان گرفته می‌شد، پرتره بود. مجموعه عکس‌هایی که در کتاب حاضر به چاپ رسیده‌ است، در فاصله‌ی زمانی دوره‌ی حکومت ناصرالدین شاه قاجار تا دوره‌ی پهلوی دوم گرفته شده‌اند. قدیمی‌ترین عکس مجموعه، پرتره‌ی ناصرالدین شاه قاجار است که به دست یک عکاس خارجی در سال 1290 ق و احتمالا در لندن گرفته شده است. بیش‌تر عکس‌های تاریخ عکاسی ایران فاقد اطلاعات نوشتاری در ذیل یا پشت آن‌ها است و متاسفانه نام عکاس و تاریخ گرفتن عکس نیز کم‌تر در پای عکس‌ها دیده می‌شود. در این مجموعه، عکس‌هایی از سفر مظفرالدین‌شاه به فرنگ در سال 1318 ق نیز دیده می‌شود. در همین سفر بود که میرزا ابراهیم عکاس‌باشی در شهر اوستاند بلژیک، از مظفرالدین شاه و همراهان در مقابل هتل پالاس، سه روز بعد از مراسم جشن گل، فیلم‌برداری کرد و نام خود را به عنوان اولین فیلم‌بردار ایرانی در تاریخ کشور جاودانه ساخت.