گلنار و آیینه
داستانهای فارسی - قرن 14
این رمان رئالیستی حکایت دوستی دو جوان است، اما آنچه «گلنار و آیینه» را متمایز کرده، قلم خیالانگیز، افسانهای همراه با لهجه شیرینِ دری نویسنده است. در این رمان، جدایی دو دلداده حادثه بسیار مهمی نیست و دیدار آنان پس از 35سال در زمان و مکان دیگر نیز یک امر استثنایی نمیتواند باشد. اما این نویسنده «گلنار و آیینه» است که این سوژه ساده را از گرهگاهی پر از خموپیچ جادویی میگذراند، از درون اسطورهای، قصه دلنشینی زاده میشود و از برکت تخیل پرباروذوقِ پالودهی نویسنده؛ با ظرافت و مهارت کامل به پایان میرسد. «زریاب» در این داستان که رمانی است خاطرهانگیز و رازناک، درواقع میان اسطوره، افسانه و واقعیت در حرکت است. دنیای اسرارآمیز «گلنار و آیینه»، خیالپرور است و جاذبه سحرناک، اعجاببرانگیز و جادویی آن، فضای اثیری و حالوهوای خیالی و ذهنی آن، بیانگر آن است که زریاب گرایشی دارد و دستی برای آفرینش رئالیسم جادویی در آثار داستانیاش. برای مثال، آیا شگفتانگیز نیست که بسیاری از حوادث این داستان در خانه مردگان رخ میدهد؟ یا شگفتیآور نیست که دختری در یک شب تاریک و سیاه و ساکت در «شهدای صالحین» (گورستان مسلمانان در کابل) برقصد؟ آیا اعجاببرانگیز نیست که «آیینه» در برابر رقیب خود «گلنار»، تاب نمیآورد، ریزریز میشود، پردهها آتش میگیرند، قصر مهاراجه در کام شعلههای سرکش آتش فرومیرود و فریاد ترس و حیرت حاضران به آسمان میرسد.