سبد سفارش شما خالی است!

ژان پیر دیگار در مقالۀ خود پس از ترسیم مسیرهایی که مردم شناسی ایران طی کرده، از کشفیات سیاحان بافرهنگ تا زمینه‌های جدید گشوده شده توسط انقلاب اسلامی و نیز ورود به صحنۀ انسان شناسی اجتماعی آنگلوساکسون و مردم شناسی فرانسه، می‌‌کوشد تا میان دستاوردهای این رشته برای شناخت جامعۀ ایرانی و عقب ماندگی‌هایی که نسبت به سایر پژوهش‌های ا نجام شده در حیطه‌های دیگر دارد، مقایسه‌ای انجام دهد. وی در پایان ضمن ترسیم چشم‌اندازهایی، بر مشکلات خاص امر پژوهش در ایران و نیز محورهای اصلی برنامۀ فکری مردم شناسی در ایران تأکید می‌کند. مقالۀ «عناصری برای ارزیابی مردم شناسی در ایران: مسیرها، دستاوردها، محدودیت‌ها و چشم‌اندازها» یکی از مقالات عرضه شده به زبان فرانسه در گاهنامۀ نوی سال 1378 است. گاهنامۀ نو عنوان نشریه‌‌ای است که هر از چندگاهی مقالاتی عمدتاً به زبان فرانسه دربارۀ موضوعات مختلف ایران‌شناسی به ویژه باستان‌شناسی و مردم شناسی در آن به چاپ می‌رسد. سایر مقالات عبارت اند از: «گل و نوروز، سدۀ هشتم در شیراز»، «جام جم و هفت آسمان»، «وام واژه های فارسی در بغداد، سدۀ چهارم، نمودار نشوار تنوخی»، «اخبار سیاسی نزد ادیبی ایرانی در دوران سلاجقۀ کبیر، کتاب محاسن اصفهان، فروغی»، «از دستگاه کره‌گیری تا دستگاه روغن کشی، مردم شناسی فنون در دنیای ایران به طور کلی و در گیلان به طور خاص» و «زبان های ایرانی و زیردستان در گسترۀ جغرافیایی، اورمونی کانی گورام و پشتو وزیری».