سبد سفارش شما خالی است!

با این که فخر رازی بر کارکرد عقل در فهم معتقدات دینی و رفع تناقض ظاهری‌ از مجموعة باورهای دینی تاکید می‌ورزد و منقولات را در پیروزی معقولات، معتبر می‌شمارد و از دین به منزلة امری معقول دفاع می‌کند، اما در دورة متاخر از حیات فکری‌اش، با توجه به محدودیت عقل و ناتوانی خرد در کار خداشناسی و توحید و دشواری کار حقیقت‌شناسی، به ایمان‌گرایی خردپیشه می‌گراید، بدین‌معنا که شیوه‌ای دوگانه در پیش می‌گیرد؛ آن‌جا که براهین خوبی در اختیار دارد با طیب خاطر، از آن براهین استفاده می‌کند، اما آن‌‌جا که دلایل را در اثبات یا نفی یک مساله، یکسان، یا آنها را خلاف رای خود می‌بیند به ایمان محض متوسل می‌شود. او در ارزیابی‌های عقلانی مدعیان دینی، برخی از آنها را فراتر از عقل و استدلال‌های عقلانی می‌یابد و با حکم به خردگریزی آنها بر ایمان دینی در قالب وحی و شهود تاکید می‌ورزد. کتاب حاضر به تحلیل دیدگاه فخر رازی در باب رابطة دین و فلسفه (ایمان و تعقل) اختصاص یافته است.