تکسواری از قبیلهی نور: زندگانی حضرت مهدی امام زمان (عج)
محمدبنحسن(عج)، امام دوازدهم، 255 ق. - سرگذشتنامه
در سپیدهدم روز جمعهی نیمهی شعبان سال 255 هجری، خورشید دوبار طلوع کرد؛ بار اول در اتاق "نرگسخاتون" همسر "امام حسن عسگری" و بار دوم در آسمان شهر مدینه. بنا به سفارش و وصیت پیامبر، این آخرین حلقه از زنجیره امامت را "محمد" نام نهادند و چون رسالت هدایت و گسترش عدل و داد در جهان خاکی در تقدیر ایشان رقم خورده بود، لقب "مهدی" گرفت و امام همیشهی تاریخ و همهی زمانها شد. هنگامی که ایشان شش سال بیشتر نداشتند به خواست خداوند، دوران غیبت کوتاه ایشان آغاز شد. در این دوران که تا 75 سالگی حضرت ادامه داشت، تنها چهار نفر از وابستگان بسیار نزدیک اجازهی ملاقات ایشان را داشتند و وصایای حضرت را به مردم میرساندند. در ششسالگی هنگامی که امام حسن عسگری (ع) به دسیسهی معتمد، خلیفهی عباسی، مسموم شده و به شهادت رسیدند، در میان حیرت همگان، حضرت مهدی (عج) بر پیکر مبارک پدر نماز گزاردند و بیدرنگ از نظرها ناپدید شدند، از آن زمان تاکنون ایشان با وجود حاضر و ناظر بودن در میان مردم، به خواست خداوند، ناشناس باقی ماندهاند. پیروان همهی ادیان الهی و حتی مذاهب دیگر، همگی در انتظار ظهور مولود نجاتبخشی هستند که عدل و داد را بر کرهی خاکی برقرار سازد. و عجیب است که همهی دانشمندان علوم الهی، مجموعهی صفات و ویژگیهای مورد اشارهی ادیان دیگر را به یک جا و به شکل کامل در وجود حضرت مهدی (عج) جمع میبینند و به آن اعتراف دارند.