سبد سفارش شما خالی است!

مهم‌ترین عامل در شکل‌گیری و تکوین انقلاب اسلامی ایران در سال 1357، اسلام سیاسی معاصر و رهبری امام خمینی بود. تبیین و توضیح رویدادها و ناآرامی‌هایی که در سال 1356-57 در ایران رخ داد و به سرنگونی رژیم پادشاهی و استقرار جمهوری اسلامی منجر شد، یکی از مسائل مهم و مورد توجه نظریه‌پردازان و پژوهشگران علوم سیاسی در 27 سال گذشته بوده است. انقلاب اسلامی ایران در شمار انقلاب‌های بزرگ جای می‌گیرد؛ چرا که هم در اساس حکومت و هم در ایدئولوژی غالب کشور دگرگونی‌ عمده‌ای ایجاد کرد. در تحلیل انقلاب اسلامی رویکردهای مختلفی وجود دارد که بیانگر تاکید هریک از این رویکردها بر یک یا تعدادی از عوامل یا بر همۀ عوامل فرهنگی، جامعه‌شناختی، اقتصادی، روان‌شناختی و سیاسی در وقوع انقلاب اسلامی می‌باشد. اصولا نمی‌توان یک انقلاب بزرگ را با فرضیه‌های غیرعلمی تحلیل کرد، بنابراین برای درک درست و بهتر پدیدۀ انقلاب، نیازمند تاملات نظری در قالب تئوری‌ها می‌باشیم. رخداد انقلاب اسلامی فضایی برای آزمون نظریه‌های انقلاب و تامل دربارۀ پدیدۀ انقلاب بود که برخی از آن نظریه‌ها را نفی کرد و موجب اصلاح برخی دیگر گردید. هدف از پژوهش حاضر، بازخوانی تحلیل‌های موجود و عرضۀ تبیین جدید از انقلاب اسلامی است. نگارندگان کتاب، عامل اصلی در پیروزی انقلاب اسلامی را اسلام سیاسی با رهبری امام خمینی (ره) می‌دانند.