سبد سفارش شما خالی است!

در عهد قاجار دو ایده مستقل با ادعای عدل‌گستری در جامعه سنتی ایران وجود داشت که یکی ریشه در فرهنگ باستانی دارد که با واقعیت اجتماعی و با سلسله‌های پادشاهی در ایران پیوند می‌یابد و کنش اجتماعی را بازتولید می‌کند و دیگری در آموزه‌های دینی – مذهبی اسلام و شیعه نشئت دارد که با «ابتناء» بر شیعی متقدم، فقهای مجتهد را نواب عام امام غایب و جانشین بر حق امام معصوم می‌داند. در این پژوهش با رویکردی تفسیری و انتقادی ریشه و منشأ عدل‌خواهی در دستگاه معرفتی دوره سنت بررسی می‌شود. آنگاه فرآیند تحول مفهومی یا چگونگی دگرگون شدن معنای مفهوم در عصر مشروطه، مورد ارزیابی قرار می‌گیرد.