سبد سفارش شما خالی است!

در کتاب حاضر، به بررسی تاریخ اجتماعی تمدن اسلامی مابین سال‌های 132ـ656 هـ.ق. پرداخته شده است. در سال 133 هـ.ق. نخستین کس از بازماندگانِ «عباس بن عبدالملک»، یعنی سفاح به خلافت تکیه زد. از آن هنگام تا سال 656 که مغول‌ها به بغداد دست یافتند خلافت در میان فرزندان مکار عباسی ـ به استثنای عمر بن عبدالعزیز ـ با فراز و نشیب ادامه یافت. هر چند خلافت عباسیان در طول تاریخ، جنبة جهانی‌تری یافت و در نتیجة آن، اقوام متمدن و با فرهنگی چون ایرانیان به دستگاه خلافت راه یافتند و در زمینة شکوفایی جامعة اسلامی یکی از درخشان‌ترین تمدن‌های جهان را فراهم ساختند، اما تفاوت چندانی با اموی‌ها نداشتند. در طول تاریخِ حکومت عباسی، ایرانیان مجال یافتند تا آثار علمی خود را در زمینه‌های مختلف پدید آورند. اما سیاست عباسیان در حکومت‌داری، بر اصل تسامح استوار بود و به همین دلیل، شماری از غیرمسلمانان به منصب کتابت و صدارت برگزیده شدند. همچنین در عصر عباسی برخی از انواع تسهیلات مالی به عنوان دستاوردهای تمدنی به منظور سامان دادن زندگی انسان، بسیاری اموالی و فعالیت‌ تجاری به وجود آمد. به هر حال، رشد شکوفایی جامعه در ابعاد مختلف در عصر عباسی، پیشرفت چشمگیری داشته است.