سبد سفارش شما خالی است!

خاقانی شروانی، مجیر بیلقانی و فلکی شروانی از اساطیر ایرانی و داستان‌های اسلامی و سامی در آفریدن تصاویر و مضامین شعری خود بسیار بهره گرفته‌اند. بیشترین استفاده آن‌ها از این داستان‌ها و اساطیر، جنبه مدحی دارد و ممدوح را به شخصیت‌های اساطیر و داستانی تشبیه می‌کنند و گاه با اغراق‌های هنری و تخیلات شاعرانه بر آن‌ها برتری می‌دهند تا جایی که شاعر برای آن‌که ممدوح را اقناع کند و به مقصود مدحی خویش برسد حتی گاهی باورهای دینی‌اش را فراموش می‌کند و زیر پا می‌نهد. کتاب حاضر جستاری است درباره پیوند اسطوره با ستایشگری در شعر خاقانی، مجیر و فلکی و چگونگی بازتاب اساطیر و نقش و کارکرد آن‌ها در تصویرسازی‌های هنری و بلاغی اشعارشان.