سبد سفارش شما خالی است!

نویسنده در این اثر کوشیده است جای پای زن را در سروده‌های سهراب سپهری بیابد و به تحلیل روان شناختی آن دست زند وی معتقد است: "..... سهراب که از آغاز دانندگی وجود این دایمون [ضمیر پنهان آدمی] را در نهانه‌ی ذهن بیدار و هوشیار خویش دریافته و سر در پی جستار آن گذاشته بود، تنها به دلیل ترس عمیق همیشگی ـ که شاید روشن‌ترین دلیل گریز او از زن‌های زمینی باشد ـ از نموده‌های روان مونث درونی خویش نیز می‌گریخت ـ با خاموش کردن فانوس راه‌نمای او، نادانسته به سوی راهی می‌رفت که او را از مقصود همیشگی‌اش که اکتشاف جوهر درونی خویش ـ انسان بود، دور می‌کرد و بر بی‌قراری‌های شبانه‌اش می‌افزود. زن درون، با فانوس روشن رویا آفرین‌اش می‌آمد، پیش روی او می‌ایستاد و به او علامت می‌داد، اما هماره در آخرین لحظه، موجه‌های وحشت درونی سهراب از کلوی آینموسی که از آشنایی با آنیما می‌گریخت به صورت ورزشی هولناک برمی‌آمد و چنان به شدت می‌وزید که فانوس جادو را خاموش می‌کرد تا سرگشتگی ادامه بیابد".