سبد سفارش شما خالی است!

ابراهیم (ع) از پیامبران بزرگ خداوند بود. او به همراه همسرش، "ساره"، و کنیزش، "هاجر"، از مصر به سوی فلسطین کوچ کرد. ساره که تا آن روز برای ابراهیم (ع) فرزندی به دنیا نیاورده بود، از او خواست تا با هاجر ازدواج کند. اما پس از به دنیا آمدن فرزند هاجر یعنی اسماعیل (ع)، به دلیل حسرت و غم بسیاری که در درونش به وجود آمده بود، از ابراهیم تقاضا کرد که آن دو را به دورترین نقاط ببرد. از جانب خدا وحی رسید که به آن چه ساره می‌گوید عمل کن. ابراهیم نیز آن‌هارا در محل خانه‌ی کعبه، سرزمینی خشک و سوزان، گذاشت و خود نزد ساره بازگشت. هاجر در آن سرزمین در جست و جوی آب برای اسماعیل بود، زیرا اسماعیل از فرط تشنگی بسیار بی‌تاب بود، ناگهان چشمه‌ای اززیر پای کودک پدیدار شد. به دلیل وجود آب، تعدادی ازمردم به آن محل آمدند و ساکن شدند و به این طریق آن‌ها از تنهایی رها شدند. سال‌ها گذشت و ابراهیم از جانب خدا مامور شد تا اسماعیل را قربانی کند. هردوی آن‌ها از این آزمایش سربلند بیرون آمدند. سال‌ها گذشت و به فرمان خدا، آن‌ها ماموریت یافتند، خانه‌ی کعبه را بسازند. بدین‌ترتیب خانه‌ی کعبه بنا شد و خداوند به خاطر دعای ابراهیم (ع)، این خانه را خانه‌ی عبادت قرار داد و دل‌های مردم را مشتاق آن کرد، تا هر سال به زیارتش بروند.