سبد سفارش شما خالی است!

طنز، بیانی هنرمندانه و بر مبنای زیبایی‌شناختی از نامتوازن‌ها و نامتناسب‌های جهان پیرامون است. در ادبیات فارسی نیز طنز در همه دوره‌ها به شکل‌های گوناگون حضور داشته، با این مشخصه که هیچ‌گاه از حوزه حکمت و عرفان دور نبوده و البته در بیان طنزپردازان بزرگ ایران، نگاهی نقادانه به موضوعات جامعه وجود داشته است. در دوره معاصر نیز طنز مانند بسیاری از حوزه‌های دیگر شاهد رشد بوده، به ویژه آنکه در سال‌های پس از انقلاب با دیدی حکیمانه، نه‌تنها محدود و مردود نشد بلکه هویتی متعالی‌تر یافت که بیان و جایگاه آن را شرایطی رو به رشد بخشید. کتاب حاضر حاصل گفتگو با تعدادی از طنز نویسان و منتقدان است که به بررسی و نقد وضعیت طنز در دهه هشتاد ایران پرداخته‌اند.