سبد سفارش شما خالی است!

حسین چند لحظه‌ای به گوشی خاموش خیره شد. توی نگاهش نوعی مات ماندن و بهت زدگی بود. می‌خواست فکری برای دستپاچگی‌اش کند و آنچه را شنیده بود مثل غذایی سنگین و گلو گیر قورت دهد و هضم کند. گوشی را چنان آرام گذاشت که انگار می هراسید دوباره از خواب بپرد و کارش را از سر بگیرد. قیافه‌ی معصوم محمد صادق جلوی چشمانش آمد، صورتی بچه گانه که هنوز محاسنش سبز نشده بود! چشمانش را در تاریک و روشن اتاق بست. انگار چیزی راه گلویش را گرفته بود. صدای گریه مادر در گوشش قطع نمی‌شد و چهره اندوهگینش از جلوی چشمانش کنار نمی‌رفت.