سبد سفارش شما خالی است!

مناقشه دربارة نسبت میان دین و سیاست از قرن نوزدهم در مغرب‌زمین و از قریب به صد سال قبل در ایران و بعضی از کشورهای اسلامی شکل گرفت.‌ در متن حاضر نگارنده در مقالة اول نظریة احیاگری اسلامی را نقد کرده و بیان می‌دارد که ایدة اصلی حرکت‌های اسلامی طرفدار آمیختگی دین و سیاست در آن است که اسلام یک کل مرتبط با هم است و هر جزئی از آن با سایر قسمت‌ها در ارتباط است. در مقالة دوم بیان می‌کند چون عقل بر هر منبع اعتقادی دیگر سبقت معرفت‌شناسانه دارد، بنابراین رهیافت‌های عقلانی لزوما ابطال‌کنندة هر رهیافت دیگری است و در مقالة سوم، با تکیه بر نگرش جامعه‌شناسانه، در پی اثبات این موضوع است که طبقات مختلف اجتماعی می‌کوشند تا از دین استفادة ابزاری کنند.