سبد سفارش شما خالی است!

کتاب حاضر، پژوهشی است که در آن نگارنده بر آن است تا ضمن بررسی متون تاریخی پیرامون هسته اولیه شهر سمرقند- به‌عنوان مهم‌ترین مرکز سکونتگاهی آسیای مرکزی - سیمای معماری و شهرسازی آن را موردمطالعه قرار دهد. با چنین پیش فرضی که سمرقند مرکز تجمع هنرمندان ایرانی در دوره‌ تیمور بوده است؛ به‌گونه‌ای که پس از تغییر حاکمیت از دوره‌ تیموری به دوره‌ ترکمانان با بازگشت معماران، هنرمندان و صنعتگران مزبور به ایران، زمینه‌ساز تکرار الگوی مشابهی از هنر و معماری در بخش‌هایی از ایران خصوصاً در شمال غرب آن به مرکزیت آذربایجان بوده‌اند، اهمیت مطالعه نمونه بناهای باقی‌مانده در سمرقند دوچندان خواهد بود.