سبد سفارش شما خالی است!

بصیرت‌گرایی، رویکرد نوینی است که در مبانی معرفت‌شناختی، مدیریتی و تربیتی امروزه به کار می‌رود. واژة «بصیرت» در این رهیافت، مفهومی کلیدی است که بار معنایی مثبتی را افاده می‌کند. این اصطلاح به جای انبوه‌سازی واژگان دینی در ذهن مخاطبان، در پی بینش و نگرش عمیق نسبت به معرفت دینی (ادراک و احساس دینی) است تا بتواند ضمن این که مقدمة ایمان و عمل صالح قرار می‌گیرد، موجب تعمیق، تحکیم و تقویت دین‌باوری آدمیان شود و آنان را در مسیر «حیات معقول» قرار دهد. از آن‌جا که اولین گام در مبانی معرفت‌شناختی هر موضوع، مفهوم‌شناسی و تبارشناسی آن است، فصل اول به تشریح «مبادی تصوری» بحث اختصاص دارد. فصل دوم دربارة توضیح معنای بصیرت در قرآن کریم و روایات است. در فصل سوم، منزلت و جایگاه بصیرت در «سیر و سلوک»، «منازل السائرین» و «مقامات معنوی» تبیین شده و «رابطة بصیرت» با «منزل حکمت» و «میدان فراست» معلوم شده است. آن‌گاه نوبت به تشریح «بصیرت آفاقی» و «بصیرت انفسی» رسیده است. فصل چهارم به درک حکمی و فلسفی بصیرت تعلق دارد که نوع دیگری از فهم بصیرت است. فصل پنجم نیز، به جمع‌بندی و نتایج بصیرت اختصاص داده شده است.