سبد سفارش شما خالی است!

تذکرة «عرفات العاشقین» یکی از بزرگ‌ترین و مهم‌ترین تذکره‌های فارسی است که در سال‌های 1022ـ1024 هـ.ق از سوی «تقی‌الدین‌ محمد اوحدی حسینی دقّاقی بلیانی» (973ـ1040)، شاعر، ادیب و نویسندة نام‌آور دورة صفوی، به رشتة تحریر در آمده است. وی این تذکره را پس از عزیمت به هند و در دربار جهانگیر شاه (1014ـ1037) نوشته است و در آن شرح‌حال و نمونة شعر نزدیک به 3500 شاعر را از آغاز شعر فارسی تا روزگار خود در 28 «عرصه» و هر عرصه را در سه «غرفه» شامل: «غرفة متقدّمین»؛ «غرفة متوسطین» و «غرفة متأخرین»، فراهم آورده است. در جلد پنجم از این کتاب، شرح حال شاعران، به ترتیب الفبایی از حرف «ع»‌ تا «ف»، مورد توجه قرار گرفته است.